Hasan Gürgenarazili: Geçti

Hasan Gürgenarazili

[© Hasan Gürgenarazili - KanalKultur] - Yalnızdı. "Gizli bir hazine"ydi, bilinmek istendi.

Onsekizbin âlemi yarattı. Büyük bir patlama oldu; her bir âlem bir tarafa savruldu.

Güzellikler içerisindeki Dünya'da o'nu yaratmaya ve "fanî" kılmaya karar verdi.

"Fanî"liğin bekâsı ve onun da harcı için Azrail'i görevlendirdi. Azrail yeryüzünü dolaştı. Dört bir taraftan toprak taşıdı. Magmanın ateşini ve deryanın suyunu getirdi. Ateşi ve suyu toprağa kattı, karıştırdı. Havaya savurdu, rüzgâr bir kez daha karıştırdı. Harcın mayası "ab", "bab", "nar" ve "hak" oldu.

Harc yoğruldu, balçık oldu; velâkinmaya tutmadı. O'na danışıldı. "Nur"undan "nur" verdi. Balçık maya tuttu.

Geldi balçığa "üfledi", bir "nefes" verdi. Balçık "can"landı. "Can" oldu, "Adem" oldu. "Nefes" aldı; "nefes" verdi. İlk "nefes" ilk "dem"di. "Dem" aldı, "dem" verdi. Her "nefes" bir "dem"di. Her "nefes" her "dem"di.

"Nefes" gönüldendi. Önce "gönül gözü" açıldı. "Gönül gözü", "gizli hazine"yi gördü. O'nu tanıdı, bildi. Her "nefes"te O'nunla hayat buldu. O'nu yüreğinde hissetti. "Kalb"ine nakşetti.

"Gönül gözü", "her ne ararsan kendinde ara" dedi. "Can" vuslata erdi. O'nunla hemhal oldu. "Nefes" "nefes"e, "dem" "dem"e karıştı. Âteşîn-dem oldu...

"Hiç"ti; "var" oldu, "Âdem" oldu. "An-ı dem Âdem", her "nefes"te O'nu hissetti. Anbean O'nunlaydı. O'nunla hayat buldu; O'nunla bilindi.

An geldi, yer gök su iken suyun üstünde yeşil bir kubbe vardı. Kubbenin altında ezelden gelip ebediyete uzanan "bâki" bir ses ünlenmekteydi: "Sen kimsin, ben kimim?" diye. "Can" geldi, geçti: "Sen sensin, ben benim" dedi...

Ezelle ebediyet arasında bir yerde, gün geldi / an geldi, "gönül gözü" fazla dayanamadı ve "Can" aniden: "En'el-Hakk" deyiverdi. Akabinde "Can" 'nefes'ini verdi". Son "nefes", son "dem"di.

Gece gündüz yok oldu; âteş-i bî-bâd, âteş-i pür-âb bitti; an-ı dem Âdem "geçti"... [© Hasan Gürgenarazili - KanalKultur]

[İlk yazım 22 kasım 2004; yeniden gözden geçirme 06 temmuz 2008]